Το όνομά μου είναι Παγώνα, όνομα βαρύ όπως ακριβώς και η ιστορία μου. Η ζωή μου, είναι χωρισμένη στα δύο. Δύο μεγάλα κεφάλαια και το κάθε ένα σημαντικό με έναν δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Το πρώτο κεφάλαιο αφορά στη ζωή μου πριν την Σκλήρυνση και το δεύτερο στην τωρινή ζωή μου με Σκλήρυνση κατά πλάκας.

Όμως ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Τη ζωή μου πριν την επίσημη διάγνωση μου. Αυτό που από πάντα αγαπούσα, ήταν να βγαίνω έξω με τους φίλους μου και να δουλεύω. Χαρούμενη δεν με έλεγες ποτέ και σε καμία περίπτωση. Τα μέτωπα που έπρεπε να αντιμετωπίσω, ήταν πολλά και δύσκολα,  πρακτικά και συναισθηματικά. Ποτέ όμως δεν πίστευα ότι θα αρρωστήσω ή θα πάθω κάτι που δεν θα μου επιτρέπει ούτε να στεναχωριέμαι για παράδειγμα. Κάποια στιγμή, ήρθαν στη ζωή μου οι πτώσεις. Κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά! Έπεφτα κάτω πολύ συχνά, σε διάφορες φάσεις της καθημερινότητας μου και αυτό είχε αρχίσει να με απασχολεί έντονα. Είχα επισκεφτεί πολλούς γιατρούς, διαφόρων ειδικοτήτων,εκτός απο νευρολόγο φυσικά. Πέντε χρόνια έψαχνα!!,  πέντε χρόνια ζούσα λαμβάνοντας ένα σωρό αντιφλεγμονώδη, ώσπου κάποια στιγμή βρέθηκε στο δρόμο μου κάποιος ορθοπεδικός, ο οποίος με τη σειρά του με παρέπεμψε σε έναν νευρολόγο. Τότε όλα πήραν τον σωστό, δρόμο ή περίπου το σωστό. Ήταν Σεπτέμβρης του 2008 όταν έλαβα την πρώτη μου διάγνωση που αναφερόταν σε απομυελινωτική νόσο, μετά από πληθώρα εξετάσεων που προηγήθηκαν της διάγνωσης. Εγώ πάλι, μη γνωρίζοντας σε τι αφορά, και λόγω ηλικίας και σύννεφου όπως ήταν φυσιολογικό, τη ρώτησα μόνο αν θα μπορέσω να φορέσω τακούνια στο εξής. Βεβαίως ήταν η απάντηση της! Απλά θα χρειαζόταν να κάνω κάποιες ενεσούλες συνέχισε. Μετά από αυτό, χαρούμενη πάντα με ένα σερνάμενο πόδι ωστόσο, πήρα αλά μπρατσέτα την αδερφή μου και έφυγα από το νοσοκομείο. Μετά από ένα ολόκληρο χρόνο, έμαθα από τον φυσιοθεραπευτή μου ,ότι αυτό από το οποίο νοσούσα είχε άλλο όνομα… Σκλήρυνση κατά πλάκας την ονόμασε. Αρχικά τρόμαξα,στεναχωρήθηκα,θύμωσα,έκλαψα κλείστηκα στον εαυτό μου. Είναι σημαντικό να αναφέρω εδώ πως εκείνη την περίοδο δεν είχα υπολογιστή, ούτε έβλεπα τηλεόραση, ούτε είχα μπει στη διαδικασία να το ψάξω παραπάνω. Ήρθε η στιγμή που απέκτησα υπολογιστή και τσουκου τσουκου, κάτι έχω καταφέρει να μάθω.

Διάβασα πολλά για την ασθένεια, αλλά κατάλαβα πως πιο πολύ είχα ανάγκη να γνωρίσω άτομα που βρισκόμαστε στον ίδιο ανήφορο,να μιλήσω μαζί τους,να μάθω από αυτούς. Είχα ανάγκη να έχω κάποιον να με καταλαβαίνει όταν θα του έλεγα πως ξύπνησα και έχει μουδιάσει το δάχτυλο μου. Και το θαύμα έγινε! Έχω τόσους φίλους, που η επαφή μας δεν περιορίζεται μόνο στα απλά, τα καθημερινά. Αν και επικοινωνούμε μέσα από μια οθόνη,πίνουμε παρέα τον καφέ μας, μοιραζομαστε ένα σωρό συναισθήματα και με κάποιους από αυτούς έχουμε γίνει οικογένειαι. Νιώθω ασφάλεια μόνο και μόνο που θα τους πω καλημέρα. Η ζωή μου έχει αλλάξει κυριολεκτικά. Χαμογελάω περισσότερο από πριν, μοιράζομαι μαζί τους ποιοτικό, ουσιαστικό χρόνο. Τέτοιο που με έχει φτάσει στο σημείο να πω ευχαριστώ τη Σκλήρυνση γιατί μου έμαθε την αξία της ζωής. Μου έδειξε τι θα πει δύναμη και με έφερε αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Φόβους που είχα από πριν, αλλά είχα μάθει καλά να κρύβω φοβούμενη να τους κοιτάξω κατάματα! Έτσι αγκαλιά με τους φόβους μου και τη ΣοΚολατόΠιτα (έτσι ονομάζω την πάθηση μου) προχωράω παρακάτω, κάνοντας ένα βήμα κάθε φορά. Α, κάτι σημαντικό που ξέχασα να αναφέρω. Το βήμα, είναι μεταφορικό και όχι κυριολεκτικό αφού δεν περπατάω… Όμως δεν με ενδιαφέρει και ξέρετε γιατί; Γιατί τώρα έχω φτερά και πετάω.  Δικαίως θα αναρωτηθείτε που βρήκα τα φτερά. Εγώ θα σας λύσω αυτή την απορία. Τα συνθέτω πούπουλο πούπουλο κάθε φορά ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου. Και αυτό, οφείλεται στους ανθρώπους που με περιβάλλουν!

Και το πιο σημαντικό, το αφήνω για το τέλος, Εκεί έξω, υπάρχει ένα ραδιόφωνο, ένα διαδικτυακό ραδιόφωνο(https://svoice.gr/radio/) κατά κύριο λόγο, και εγώ σε αυτό, έχω τη δική μου εκπομπή! Τι να σας λέω τώρα! Μεγάλη ιστορία. Εκεί να δείτε κάτι χαμόγελα που ζωγραφίζονται στο πρόσωπο μου και που τα ζωγραφίζω με τη σειρά μου καθημερινά, επιστρέφοντας τα στους ακροατές μου. Και για το τέλος, θα ήθελα να απευθυνθώ στη Σκλήρυνση και να της πω: σε αγαπώ και ας με πονάς φιλενάδα ΣοΚολατόΠιτα.

Είμαι η Παγώνα και δηλώνω χαμογελαστή.