Καλά νέα για διάγνωση MS, πρόγνωση
Τα δεδομένα για είκοσι πέντε χρόνια δείχνουν μια θετική στροφή προς την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία της σκλήρυνσης κατά πλάκας (ΣΚΠ) καθώς και βελτιωμένη πρόγνωση με την πάροδο του χρόνου.
Τα αποτελέσματα μιας αναδρομικής μελέτης δείχνουν ότι, από το 1994, ο χρόνος για τη διάγνωση της σκλήρυνσης κατά πλάκας μειώθηκε και η έναρξη της θεραπείας αυξήθηκε σε ασθενείς με κλινικά απομονωμένο σύνδρομο (CIS).
Επιπλέον, όσοι έλαβαν διάγνωση σε πιο πρόσφατες περιόδους, όταν χρησιμοποιήθηκαν νεότερα διαγνωστικά κριτήρια, ήταν λιγότερο πιθανό να φτάσουν σε ορόσημα αναπηρίας από τους ασθενείς που είχαν διαγνωστεί νωρίτερα.
Για παράδειγμα, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι ασθενείς που έλαβαν διάγνωση σκλήρυνσης κατά πλάκας μεταξύ 2017 και Μαρτίου 2020 είχαν 93% χαμηλότερο κίνδυνο για επίτευξη βαθμολογίας διευρυμένης αναπηρίας (EDSS) 3,0 ή μεγαλύτερη, σε σύγκριση με εκείνους που έλαβαν διάγνωση μεταξύ 1994 και 2000.
"Είμαστε πλέον σε θέση να συντομεύσουμε σχεδόν το 70% του χρόνου από την πρώτη επίθεση στη διάγνωση", δήλωσε στο Medscape Medical News ο ερευνητής της μελέτης Mar Tintoré, MD, PhD, ανώτερος σύμβουλος στο MS Center of Catalonia στη Βαρκελώνη της Ισπανίας . "Υπάρχει μια μείωση 85% στον διάμεσο χρόνο από τo κλινικά απομονωμένο σύνδρομο (CIS) έως την έναρξη της θεραπείας."
Τα ευρήματα δημοσιεύθηκαν στο διαδίκτυο στις 14 Σεπτεμβρίου στο Neurology.
Πέντε διαγνωστικές περίοδοι
Πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι η πορεία της ΣΚΠ έχει γίνει λιγότερο σοβαρή με την πάροδο του χρόνου. Η τακτική εισαγωγή αναθεωρημένων διαγνωστικών κριτηρίων για τη ΣΚΠ επέτρεψε την έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία.
Οι ερευνητές ήθελαν να καθορίσουν εάν οι αναθεωρήσεις των διαγνωστικών κριτηρίων της ΣΚΠ και οι αλλαγές στην έναρξη της θεραπείας σχετίζονται με μειωμένη αναπηρία σε ασθενείς με κλινικά απομονωμένο σύνδρομο (CIS).
Ανέλυσαν αναδρομικά δεδομένα για ασθενείς με κλινικά απομονωμένο σύνδρομο (CIS) που παρουσιάστηκαν στο Κέντρο MS της Καταλονίας μεταξύ Ιανουαρίου 1994 και Μαρτίου 2020. Οι επιλέξιμοι ασθενείς ήταν μικρότεροι των 50 ετών.
Οι ερευνητές συνέλεξαν δημογραφικές πληροφορίες και κλινικά δεδομένα και ανέλυσαν το ΕΝΥ ασθενών για ολιγοκλωνικές ζώνες. Οι ασθενείς αξιολογούνταν κάθε 3, 6 ή 12 μήνες για υποτροπές και αλλαγές στην αναπηρία.
Οι ερευνητές κατέγραψαν επίσης την ημερομηνία έναρξης καθώς και τον τύπο θεραπείας τροποποίησης της νόσου (DMT). Οι ασθενείς που ξεκίνησαν θεραπεία πριν από το δεύτερο απομυελινωτικό επεισόδιο θεωρήθηκε ότι είχαν έγκαιρη θεραπεία. Άλλοι θεωρήθηκαν ότι είχαν καθυστερημένη θεραπεία.
Οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε μαγνητική τομογραφία εντός 5 μηνών από τη διάγνωση του CIS. Η επαναληπτική μαγνητική τομογραφία πραγματοποιήθηκε στους 12 μήνες και στη συνέχεια κάθε 5 χρόνια. Καταγράφηκε ο αριθμός των Τ2, της αντίθεσης και των ενεργών βλαβών.
Οι ερευνητές όρισαν πέντε χρονικές περιόδους που αντιστοιχούν στα διαγνωστικά κριτήρια που ίσχυαν εκείνη τη στιγμή. Η περίοδος Poser διήρκεσε από το 1994 έως το 2000 και ακολούθησε η περίοδος McDonald 2001 (2001-2004). Ακολούθησαν οι περίοδοι McDonald 2005 (2005-2009), McDonald 2010 (2010-2016) και McDonald 2017 (2017 έως Μάρτιος 2020).
Βελτιωμένη Πρόγνωση
Η ανάλυση περιελάμβανε 1174 ασθενείς που είχαν διάμεση ηλικία 31,6 ετών και το 68% ήταν γυναίκες. Η μέση παρακολούθηση ήταν 9,1 έτη και η μέση βαθμολογία EDSS του πληθυσμού ήταν 1,05.
